1. "Οι σκηνές παιδεραστίας -θεσμός νομικά επιτρεπτός που αφορούσε νέους από 12 έως 17 ετών και αποσκοπούσε σε προσφορά ενός προτύπου: είχε δηλαδή παιδαγωγικό χαρακτήρα". Μήπως θα έπρεπε να διευκρινιστεί ότι η "νομικώς" επιτρεπτή παιδεραστία της εποχής είχε πράγματι παιδαγωγικό χαρακτήρα και τελείως διαφορετική έννοια από αυτήν για την οποία καταδικάστηκε για παράδειγμα ο Μανώλης Δουρής?
2. "Και ομοφυλοφιλικές σκηνές που ανθούν στα μέσα του 6ου αι. π.Χ". Σύμφωνα με το βιβλίο του Άδωνη Γεωργιάδη, Ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα, Ο μύθος καταρρέει το οποίο δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω, αριθμημένα αγγεία που παραπέμπουν σε ομοφυλοφιλική συμπεριφορά και χρησιμοποιούνται κατά κόρον ως παραπομπές απο "ερευνητές" που προσπαθούν να αποδείξουν ότι η Αρχαία Ελλάδα ήταν ο νόμιμος παράδεισος των ομοφυλοφίλων δεν είναι περισσότερα από τριάντα (30). Δεδομένου ότι τα Αττικά και μόνο σωζόμενα αγγεία υπολογίζονται γύρω στις ογδόντα χιλιάδες (80.000) και το σύνολο των σωζόμενων Ελληνικών αγγείων ανέρχεται σε αρκετές δεκάδες χιλιάδων το ποσοστό των συγκεκριμένων αγγείων είναι γύρω στο 0.1% του συνόλου των αγγείων. Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για άνθιση στα μέσα του 6ου αι. π.?
Επειδή πολλοί για ευνόητους λόγους αντιπαθούν τον Άδωνη Γεωργιάδη και αμφισβητούν το βιβλίο του (ταυτόχρονα και τις πηγές του) τους παραπέμπω στον Ερωτικό του Δημοσθένους. Αμέτρητες οι μεταφράσεις που κυκλοφορούν και διαθέσιμες για όποιον ενδιαφέρεται στα περισσότερα βιβλιοπωλεία.
ReplyDeleteο Δημοσθένης με σαφήνεια ερμηνεύει τον "ερώμενο" ως τον νέο προς τον οποίο έχουν στραφεί τα μάτια όσων επιθυμούν την σωστή οργάνωση της Πόλεως. Ο "εραστής" πέρα από δάσκαλος είναι αυτός που έχει γοητευθεί και πιστεύει στην θεία δωρεά του "ερώμενου" και στην ικανότητά του να περισώσει την Πόλη. Οι "ερωμένοι" ήταν οι "αναμενόμενοι", οι ικανοί να διορθώσουν τα πολιτικά πράγματα.