Σύμφωνα με τα "Απομνημονεύματα" του Ξενοφώντα ο Σωκράτης παρουσιάζεται ως "Επιστάτης των Πρυτάνεων" κατά την δίκη των Στρατηγών της Ναυμαχίας των Αργινουσών το 406 (ήτανε ένας από τους που Πρυτάνεις που μειοψήφησε κρίνοντας ότι το προβούλευμα ήταν παράνομο). Το γεγονός αυτό χρησιμοποιείται κατά κόρον ως επιχείρημα εναντίων όσων προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Σωκράτη έως παιδεραστή, ότι δηλαδή δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να του ανατεθεί από την Πόλη το υψηλότατο αυτό αξίωμα.
Τι ειρωνεία λοιπόν μερικά χρόνια αργότερα το 399 να έχει το ίδιο τέλος με τους Στρατηγούς και να καταδικαστεί, από την ίδια Πόλη που του έδωσε αυτό το αξίωμα, σε θάνατο με την κατηγορία της διαφθοράς των νέων. Παρά τον σεβασμό που έχω για τον Κορνήλιο Καστοριάδη, την φιλοσοφική του σκέψη και τις αναλύσεις του για την σημασία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας σήμερα, καμιά φορά αναρωτιέμαι εάν ο Πλάτωνας είχε κάποιο λόγο να μην ήτανε τελικά εχθρός της.
No comments:
Post a Comment